Mijn zwangerschap – Het eerste trimester

Nou, daar ben ik eindelijk weer! Ik lig nog steeds hele dagen op de bank, maar ik ben gelukkig iets minder misselijk en kan daardoor nu eindelijk een blog typen. Op mijn telefoon weliswaar, maar een blog is een blog! Ik ben inmiddels 18 weken zwanger en in deze blogpost vertel ik jullie graag hoe mijn eerste trimester is verlopen.

De test

De positieve test was voor ons best wel een verrassing. Een week daarvoor liepen we nog in het ziekenhuis bij de polikliniek Fertiliteit. (Iedereen weet vast wel waarom je daarheen gaat, dus daar weid ik verder niet over uit :-)). Na een reeks van onderzoeken moesten we twee weken wachten op de uitslag. Een week vóór die uitslag besefte ik me opeens dat ik 4 dagen overtijd was en ben toen toch maar een test gaan doen. En ja hoor! Twee dikke vette strepen. En ook de Clearblue test gaf aan dat ik al 2 tot 3 weken zwanger was! Wat een verrassing! Toen het ziekenhuis belde met de uitslag van de testen was dit dus ook meteen ons ‘Exit-gesprek’. Hoe fijn!

Week 5 t/m 17

Toen ik ontdekte dat ik zwanger was, was ik officieel al 4 weken en 6 dagen zwanger. Ik voelde me op dat moment nog goed, maar helaas duurde dat niet lang. Vanaf oudjaarsdag (5 weken en 2 dagen) begon de misselijkheid. Deze werd steeds heftiger waardoor ik me direct al ziek moest melden op het werk.

Eten lukte niet en ik moest continu overgeven. Televisie kijken of een boek lezen was al teveel voor me. Zelfs praten of naar Fygo of Hilbert luisteren triggerde alweer de kokhalsreflex. Ik was hier van tevoren al een beetje bang voor, aangezien ik dit bij de zwangerschap van Fygo ook heb gehad. Uiteraard probeer je te blijven hopen dat het bij een eventuele tweede zwangerschap anders zal zijn. Maar helaas..

Nu 13 weken verder gaat het een klein beetje beter. Ik hoef niet meer zoveel te spugen en ook lukt het me gelukkig weer om af en toe visite te ontvangen en met Fygo te knuffelen. Want wat is dat heftig zeg, als je dat allemaal niet meer kan.

Ik heb heel veel gehad aan verhalen van lotgenoten en daarom wil ik dit delen. Mensen die dit zelf niet hebben meegemaakt, kunnen zich gewoon echt niet voorstellen hoe het is om zó ziek te zijn. Vragen als ‘maar dan komen we toch bij jou langs?’ frustreerden me enorm, want hoe lief ook, dat kón gewoon niet. Ik heb zo vaak in tranen op de bank gelegen (waardoor ik uiteraard weer moest spugen, want zie maar eens zonder beweging te huilen.. ik moest gewoon van elke beweging overgeven) omdat ik wéér een leuke afspraak af moest zeggen. Alle leuke dingen gingen aan me voorbij.. ik zag 3 maanden lang bijna niemand, kon niet naar buiten, kon niet met Fygo spelen. Misschien kun je je voorstellen hoe eenzaam dat soms voelt. Ik heb opeens zoveel respect voor mensen die chronisch ziek zijn en dit jarenlang moeten doorstaan.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben mega dankbaar dat ik op de natuurlijke manier zwanger ben geraakt en dat er wederom een prachtig mannetje in mij groeit.. maar dat neemt niet weg dat ik het heel zwaar vind en inmiddels heb besloten dat (als alles goed blijft gaan met de baby) dit echt de laatste keer gaat zijn.

Wat zegt de verloskundige?

Uiteraard hebben we vanalles geprobeerd om de misselijkheid te verminderen: ‘s ochtends meteen een cracker eten voor het opstaan, proberen te blijven eten, medicijnen (Emesafene), het homeopatisch geneesmiddel Nux Vomica, Seaband polsbandjes, gember (in allerlei vormen), etc. Ook heb ik contact gehad met een accupunctuur centrum, maar dat zou me behoorlijk wat geld gaan kosten en de kans dat het bij mij echt helemaal over zou gaan was klein.

Helaas kan de verloskundige ook niet aangeven of en wanneer het overgaat en zegt ook dat er helaas niks anders op zit dan het uitzitten.

En nu?

Ik ben al lang blij dat het heel langzaam iets beter met me gaat en dat ik over het algemeen weer zelf mijn eten en drinken kan pakken (maar daar blijft het dan ook wel bij, meer doen lukt echt nog niet). We houden hoop dat ik binnenkort gewoon echt kan gaan genieten! Enne.. hier staat natuurlijk tegenover dat ik een mega lieve knappe baby krijg die meteen doorslaapt! Dat snap je wel, dat hebben we wel verdiend! ;-).

Voor wie in hetzelfde schuitje zit als ik, stuur me alsjeblieft een berichtje als je daar behoefte aan hebt. Het erover hebben met mensen die weten hoe het is maakt het echt draaglijker. Je bent niet alleen (al lijkt dat soms wel zo)!

Oh en ik wil ook graag nog even iedereen nogmaals bedanken die mij een kaartje, pakketje of bloemen heeft gestuurd! Die kleine dingen maken de dag weer een beetje goed en toveren echt een brede glimlach op mijn gezicht!

Hopelijk tot snel (met goed nieuws)!

Dikke knuffel en veel liefs,
Tina